«Αν βουληθώ να σ’ αρνηθώ να σ’ απολησμονήσω να μην εβρώ νερό να πιω μη ρούχο να φορήσω, να σ’ απολησμονήσω να μην μπορώ φιλί να βρω μη δάκρυ να δακρύσω….
… Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί, προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει!»
