Οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα, όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν τις εκλογές.
Όταν σκοτώνεις τον χρόνο σου λοιπόν με οτιδήποτε άλλο παρεκτός από το να εντρυφήσεις στα της Πολιτείας και όχι στα «πολιτικά» δεν πρόκειται για φόνο. Πρόκειται για αυτοκτονία. Και τότε, μιλάμε για την ύστατη απραγία… Την απραξία τη θεωρώ ένα είδος αυτοκτονίας.
Το να προσπαθείς να είσαι κατανοητός αναφορικά με τα της πολιτικής, πολιτικών και των «εκλογών» τους, είναι αυτοκτονία για τη φιλοσοφία.
Όλες οι εκλογές είναι ένα είδος προκαταβολικής δημοπρασίας κλεμμένων αγαθών.
Ο αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας επιβιώνει με την αίσθηση όχι ότι η ζωή αξίζει, αλλά ότι η αυτοκτονία δεν αξίζει τον κόπο. Από τότε που ενθυμούμαι τον εαυτό μου ως πολιτικό όν( 1981) ,βλέπω αυτή την αυτοκαταστροφική εντύπωση στον χαρακτήρα των περισσότερών Ελλήνων γύρω μου.
Ετσι λοιπόν….Η αυτοκτονία δεν είναι να θέλεις να πεθάνεις. Είναι να θέλεις να εξαφανιστείς. Και με τις εκάστοτε εκλογές, εξαφανίζουν σταδιακά και αυξανόμενα κάθε ικμάδα ζωής, αλήθειας και ομορφιάς και ταυτόχρονα εξαφανίζονται από μέσα μας τα όμορφα ,εκείνα στοιχεία του φιλότιμου, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης…
Δεν χρησιμεύει σε τίποτα λοιπόν, να δίνεις βάση στα λόγια κάποιου που είναι είτε ερωτευμένος είτε μεθυσμένος είτε υποψήφιος σε εκλογές.
Οι πολιτισμοί, όταν χάνονται, είναι θύματα αυτοκτονίας, όχι δολοφονίας. Δυστυχώς ο Ελληνικός πολιτισμός προ πολλού ,αυτοκτόνησε.
Να θυμάστε πάντοτε πως…Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα ήταν παράνομες…
Άνευ σεβασμού σε όλους εκείνους που με την ψήφο τους ,θέτουν την ταφόπλακα στις μέλλουσες γενεές..
Κωσταντίνος Ν. Μουρούτης