Ὁ ὀρυμαγδός τῶν στοιχείων της μαζικῆς ἐξαπάτησης καί ὁμαδικῆς παράκρουσης, πού δέν βοοῦν ἁπλῶς ἀλλά κραυγάζουν, πού ὑπό φυσιολογικές συνθῆκες θά ἦταν ἀρκετός γιά νά βγάλει ἀτελείωτα ἀνθρώπινα ποτάμια στούς δρόμους, νά ρίξει κυβερνήσεις, νά ἀνατρέψει πολιτικές, τώρα –μέσα στίς βαθύτατα ἀρρωστημένες συνθῆκες τοῦ ανόητου κόσμου – δέν ἀγγίζει κἄν αὐτιά, δέν ἐνσπείρει οὔτε κἄν ὑποψίες στούς λοβοτομημένους ἐγκεφάλους μίας τεράστιας ἀνθρωπομάζας, ἡ ὁποία συνεχίζει ὑπνώττουσα νά παρακολουθεῖ ἀπαθῶς ἤ ἀκόμη καί νά ἐμπιστεύεται κάθε λογῆς ταγούς τοῦ συστήματος, κάθε μικρή καί μεγάλη μαριονέτα πολιτική,”επιστημονική” ή θρησκευτική…
Αρκετοί αναρωτιούνται (και δυστυχώς πάρα πολλοί εξακολουθούν να ΜΗΝ αναρωτιούνται) πως καταφέρνουν οι κυβερνώντες διεθνώς, κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες, να περνούν με τεράστια ευκολία, οριζόντια και μαζικά τερατωδώς ψευδείς πεποιθήσεις και ιδέες πάνω σε σημαντικά θέματα, που υποκρύπτουν τελικά το βιασμό της ζωής των πολιτών μέσα από τα «μέτρα διαχείρισης, προστασίας και σωτηρίας».
Αναφέρομαι όχι μονάχα στην πανδημία, με πεποιθήσεις όπως:
-Θα πεθάνουμε όλοι,
-κανείς δεν είναι άτρωτος,
-σε όλους μπορεί να συμβεί το χειρότερο,
-τα lockdown σώζουν ζωές,
-η μάσκα στο δρόμο είναι το εμβόλιο πριν το εμβόλιο,
-το ψάρεμα, το κυνήγι, ο περίπατος στα βουνά και τα παγκάκια στις πλατείες είναι εστίες διασποράς του ιού,
-τα παιδιά είναι απειλή για τη δημόσια υγεία και κοινωνικός κίνδυνος,
-ο κορωνοϊός αφορά μόνο τους ανεμβολίαστους, κλπ.
Όμοιες πεποιθήσεις επιβάλλονται με ευκολία και σε άλλα θέματα, όπως για το κλίμα και για την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση ,
Όλα αυτά οδήγησαν και οδηγούν σε μέτρα και αποφάσεις που καταπατούν δικαιώματα, καταρρακώνουν το βιοτικό επίπεδο και μετατρέπουν τους πολίτες σε υπάκουους υπηκόους και επαίτες.
Κι όμως, πολλές φορές συνοδεύονται ακόμη κι από χειροκρότημα.
Γιατί λοιπόν κάθε μέρα τα μέσα ενημέρωσης, οι πολιτικοί, οι επιστήμονες και άτομα με ισχυρό κοινωνικό έρεισμα επιστρατεύονται για να επαναλάβουν μονότονα, ακατάπαυστα και σταθερά το ίδιο αφήγημα (σε διάφορα θέματα), και πως επιβάλλουν τη λογοκρισία, τη στοχοποίηση και τις δολοφονίες χαρακτήρα ώστε να επικρατήσει η απόλυτη μονοφωνία και ομοφωνία ώστε τελικά το αφήγημα να γίνει κτήμα όλης της κοινωνίας ως η απόλυτη και επιβεβαιωμένη αλήθεια;
Η απάντηση είναι σχετικά απλή. Όταν οι ηγέτες θέλουν να εμποτίσουν το μυαλό της μάζας με συγκεκριμένες ιδέες και πεποιθήσεις, χρησιμοποιούν 3 βασικές αρχές: την ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ (affirmation – δηλαδή, ότι μια ιδέα ή μια πεποίθηση είναι απολύτως αληθινή), την ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ και την ΜΕΤΑΔΟΣΗ (contagion).
Η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ, καθαρή και ΑΠΛΗ, ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΠΟΔΕΙΞΗ, είναι ένα από τα ασφαλέστερα μέσα για να κάνεις μια ιδέα να μπει στο μυαλό του πλήθους.
Όσο πιο ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ είναι μια επιβεβαίωση, ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΚΑΘΕ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗΣ, τόσο περισσότερο βάρος έχει…
Η ΜΙΜΗΣΗ, στην οποία αποδίδεται τόση επιρροή στα κοινωνικά φαινόμενα, είναι στην πραγματικότητα μια απλή επίδραση της μετάδοσης. Ο άνθρωπος, όπως και τα ζώα, έχει μια φυσική τάση για μίμηση.
Η μίμηση είναι αναγκαιότητα, με την προϋπόθεση πάντα ότι η μίμηση είναι αρκετά εύκολη. Είναι αυτή η αναγκαιότητα που κάνει την επιρροή αυτού που λέγεται «ΜΟΔΑ» τόσο ισχυρή. Είτε πρόκειται για απόψεις, ιδέες, λογοτεχνικές εκδηλώσεις, είτε απλώς για ένα φόρεμα, πόσα άτομα είναι αρκετά τολμηρά για να έρθουν σε αντίθεση με τη «μόδα»;
Ἀποτύχαμε οἰκτρά καί σέ αὐτές, ὅπως ἀκριβῶς ἀποτύχαμε καί σέ ἐκεῖνες πού δώσαμε ὡς (ὑποτίθεται) νοήμονες πολῖτες. Καί ἐδῶ μάλιστα τά πράγματα εἶναι ἀκόμη πιό σοβαρά, ἀσυγκρίτως πιό ἐπικίνδυνα καί ὀλέθρια.
Πρόκειται βεβαίως γιά τόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας της κάθε “χριστιανικής” εκκλησίας και μαντριού. Τόν χῶρο ὅπου δώσανε ἅπαντες ἐξετάσεις τόσο ως διοικοῦντες ὅσο καί ὡς ἁπλοί πιστοί, τόσο ὡς ποιμένες ὅσο καί ὡς ἔλλογο ποίμνιο.
Συνεχίζοντας κι αὐτοί τή διαστροφή τῆς σημασίας τῶν λέξεων καί «ξαναβαφτίζοντας» τα πάντα με “νέο” όνομα, μέ τήν ἴδια θαυμαστή εὐκολία πού κάποιοι κατόρθωσαν ἕως τώρα νά μετονομάσουν:
– τήν κακοδοξία σέ ὀρθοδοξία,
-το θράσος σέ ἀναγκαιότητα,
-τήν ψοφοδεῆ δειλία σέ θάρρος,
-τήν ξεδιαντροπιά σέ ὑπευθυνότητα.
Πλάνη στήν πλάνη λοιπόν, βεβήλωση στή βεβήλωση, κατήφορος στόν κατήφορo.
Γιατί ὡς πιστοί δέν γίνανε ἁπλῶς θύματα πολιτικῆς ἐξαπάτησης καί ἀρρωστημένων παιχνιδιῶν ὑποδούλωσης, πού ἀπό ἕνα σημεῖο καί ἔπειτα μετατράπηκε σέ ἑκούσιο αὐτοευνουχισμό.
Γίναμε καί συνεργοί στό ἔργο τῆς βλασφημίας. Δέν ἐμπαίξαμε ἁπλῶς τούς ἑαυτούς μας, δέν τσαλαπατήσαμε μόνο τή νοημοσύνη καί τήν ἀξιοπρέπειά μας. Πλέον ἐπιχειρήσαμε νά ἐμπαίξουμε καί τόν ἴδιο τόν Θεό.
Και δεν μιλώ για ένα ἁπλό πασιφανές δεῖγμα ὀλιγοπιστίας ἀλλά καί ἐμπαιγμό τοῦ Θεοῦ, ξεκάθαρη βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…
Μέ κείμενα καί παρεμβάσεις-ΟΛΟΙ οι εκκλησιαστικό πατέρες ΟΛΩΝ των αποχρώσεων των χριστιανικών χαμαιτυπείων-βαρύτατα τοξικές: ἀφόρητα νανουριστικά παραληρήματα, γεμᾶτα ἀπό ἀγαπολογικές κενολογίες,
– κηρύγματα τυφλῆς ὑπακοῆς σέ ὅ,τι κελεύουν τά συνοδικά κονκλάβια,
-διαστρεβλωτικά ἐπιλεκτικές ἀναφορές σέ αυθεντίες,
-καθησυχαστικά χαδάκια πρός ὅσους ἀνησυχοῦν γιά τή νεοταξική ἐπέλαση καί τήν προώθηση τῆς Παγκόσμιας Πανθρησκείας,
– συνεχῆ ἀλαζονική αὐτοδικαίωση,
-παντελῆ ἀπουσία ὄχι βέβαια συγγνώμης ἀλλά στοιχειώδους αὐτοκριτικῆς-
-καί κυρίως συνεχεῖς ἐπιθέσεις καί χυδαῖες εἰρωνίες ἀπέναντι σέ ὅσους ἀντιδροῦσαν ὑπερασπιζόμενοι τά αὐτονόητα καί οἱ ὁποῖοι κατονομάζονταν ὡς ἀκραῖοι, γραφικοί, αὐτιστικοί, ἀνεύθυνοι, ἀνάλγητοι, φανατικοί, οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτές, συνωμοσιολόγοι και ότι άλλο φέρει το λεξιλογίο της γελοίας προστυχιάς..
Καί ἀποδείχθηκε περίτρανα ὅτι οἱ “ποιμένες-πάστορες” στή συντριπτική πλειονότητά τους ἔχουν δυστυχῶς καταντήσει ὁδηγοί μωροί καί τυφλοί, πού «κλείουσι τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων».
Καί ἀντί γιά κήρυκες μετανοίας καί σωτηρίας, γίνονται ἔτι περαιτέρω ὀλετῆρες ψυχῶν, ἐπάνω στίς πιό κρίσιμες στιγμές μάλιστα τῆς Ἱστορίας αὐτοῦ τοῦ τόπου. Καί αὐτόν τόν τραγικό ρόλο τους τόν ἐπιβεβαιώνουν μέρα μέ τή μέρα ὁλοένα καί πιό ἐκκωφαντικά.
Καί ἔτσι, ἐνῶ συμβαίνουν γύρω μας ὅλα αὐτά τά ἀνεκδιήγητα, πάμπολλοι πιστοί συνεχίζουν καί αὐτοί τόν δικό τους κατήφορο τῆς μακάριας ἀμεριμνησίας, τοῦ ἄκριτου ἐφησυχασμού καί τῆς τυφλῆς ὑπακοῆς στούς λυκοποιμένες, ἀποδεχόμενοι τήν κάθε κακοδοξία ὡς φυσιολογική κατάσταση.
Ὅπως ὅμως καί ἐκεῖ εἶναι καθοριστική ἡ εὐθύνη καί τῶν ἴδιων τῶν πολιτῶν, ἀκριβῶς κατ’ ἀνάλογο τρόπο ἡ καραμέλα τῆς «μειωμένης εὐθύνης» ἔχει τελειώσει πρό πολλοῦ καί γιά τούς ἀπλούς πιστούς.
Γιατί ἐδῶ συμβαίνουν πλέον τόσο χοντροκομμένα καί πρωτοφανῆ πράγματα, πού κανείς πιά δέν δικαιοῦται νά ἐπικαλεῖται ἄγνοια ἤ ἐλλιπῆ θεολογική κατάρτιση.
Τό χριστεπώνυμο πλήρωμα εἶναι ἐξάλλου λογική ποίμνη κι ὄχι ἄβουλο καί ἀνοϊκό κοπάδι. Καί ὅσοι συμπεριφέρονται ὡς τέτοιοι ἔχουν τεράστια συνευθύνη γιά τόν κατήφορο στόν ὁποῖο κατρακυλᾶμε ἐδῶ καί πολύ καιρό.
Ἄς τό ξεκαθαρίσουμε συνεπῶς:
ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν.
Καί γιά νά θυμηθοῦμε καί τόν Ἀριστοτέλη,
«οἱ μὴ ὀργιζόμενοι ἐφ᾽ οἷς δεῖ, ἠλίθιοι δοκοῦσιν εἶναι».
Καί ἐδῶ δέν πρόκειται κἄν γιά ἁπλῶς σιωποῦντες ἤ μή ὀργιζομένους.
Πρόκειται γιά συναινοῦντες καί ἐπινεύοντες καί αὐτεξουσίως μετέχοντες.
Δυστυχῶς, δώσαμε ἐξετάσεις καί ἀποτύχαμε παταγωδῶς. Ἐζυγίσθημεν, ἐμετρήθημεν καί εὑρέθημεν ὄχι ἁπλῶς ἐλλιπεῖς, ἀλλά ἐντελῶς ἀνύπαρκτοι…
Υπάρχει όμως κάποιο σημείο, πέρα από το οποίο, η υπομονή παύει να είναι αρετή.Σε δύσκολους καιρούς, οι άνθρωποι της δράσης είναι πιο πολύτιμοι από τους ανθρώπους της αρετής.
Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση.
Σοφία είναι να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, ικανότητα είναι να ξέρεις πώς να το κάνεις και αρετή είναι να το κάνεις.
“Δουλοπρεπές άρα η κακία. Ελευθεροπρεπές δε η αρετή.”
Κωσταντινος Ν. Μουρούτης
Πηγή:
1-Gustave Le Bon, στο βιβλίο με τίτλο «Η ψυχολογία των μαζών».
2-Νεκτάριος Δαπέργολας, άρθρο με τίτλο:
“Τυφλοί καί ἀνεπίστροφοι”