Υπάρχουν άνθρωποι που μας προκαλούν και μας προσκαλούν με το λόγο και το έργο τους να πάρουμε ενεργά μέρος στη μεγάλη περιπέτεια της ζωής. Η αρχή «άκου, βλέπε, σιώπα» δεν κολλάει πουθενά στη δική τους ζωή.
Έχουν πάψει εδώ και καιρό να είναι απαθείς και βουβοί θεατές· έχουν ανέβει στη σκηνή και έχουν αφεθεί στην ιερή μυσταγωγία της δημιουργίας.
Δημιουργούν ακατάπαυστα. Η σκέψη τους γίνεται λόγος ζωντανός που παίρνει μορφή και δίνει ομορφιά, γίνεται ποτάμι για να σε ξεδιψάσει, χείμαρρος για να σε παρασύρει στο πάθος για λεύτερη ζωή, λιβάδι της Άνοιξης για να μην ξεχάσεις ότι η μυρωδιά της ζωής είναι μία ευωδία. Ο Κωνσταντίνος Μουρούτης ανήκει σε αυτούς τους ανθρώπους.
Δημιουργούν ακατάπαυστα. Η σκέψη τους γίνεται λόγος ζωντανός που παίρνει μορφή και δίνει ομορφιά, γίνεται ποτάμι για να σε ξεδιψάσει, χείμαρρος για να σε παρασύρει στο πάθος για λεύτερη ζωή, λιβάδι της Άνοιξης για να μην ξεχάσεις ότι η μυρωδιά της ζωής είναι μία ευωδία. Ο Κωνσταντίνος Μουρούτης ανήκει σε αυτούς τους ανθρώπους.
Ο τίτλος του βιβλίου του είναι τέτοιος που καλεί τον αναγνώστη να μη χάνει χρόνο. Οι καιροί ου μενετοί. Ο συγγραφέας καταπιάνεται με το σήμερα, με επίκαιρα θέματα των ημερών μας ανατρέχοντας ταυτόχρονα στην ιστορία του τόπου μας, για να καταδείξει πόσο βαθιά έχει φτάσει η γάγγραινα της προδοσίας του λαού μας.
Κι όμως αυτός «ο δυστυχισμένος λαός, ο καλός κι αγαπημένος, ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», όπως τον χαρακτηρίζει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, μπορεί και πάλι να διδάξει ήθος, ανθρωπιά, τόλμη, αλήθεια, δικαιοσύνη.
Αυτό είναι άλλωστε που κάθε φορά ο συγγραφέας με χίλιους και δύο διαφορετικούς τρόπους προσπαθεί και αγωνιά να μας μεταφέρει: Την ατομική και συλλογική ευθύνη που έχουμε ως έθνος, ως λαός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα και πάνω από τον κόσμο, έτσι όπως ο ποιητής μας Άγγελος Σικελιανός μάς προτρέπει στο Πνευματικό Εμβατήριο.
