Ἡ σύγχρονη Ἱστορία ἔχη δείξει πώς ἡ οὐτοπία εἶναι ἡ μητέρα κάθε δικτατορίας. Ἡ ὑπακοή σε ἕναν ἄνθρωπο πού ἡ ἐξουσία του δέν φωτίζεται ἀπό τή νομιμότητα εἶναι ἕνας ἐφιάλτης. Σ’ ἕναν τρελό κόσμο, πάντα φαίνεται ἁπλούστερο νά ὑπακούῃς.Ἡ διαφορά μεταξύ δημοκρατίας καί δικτατορίας εἶναι ὅτι στή δημοκρατία ψηφίζεις πρῶτα καί παίρνεις διαταγές μετά.Στή δικτατορία, δέν χρειάζεται νά χάσεις τον καιρό σου ψηφίζοντας! Ὑπάρχεις μόνο ἄν εἶσαι ἐλεύθερος νά κάνεις πράγματα χωρίς προφανῆ στόχο, χωρίς αἰτιολογία καί, πάνω ἀπ’ ὅλα, ἔξω ἀπό τή δικτατορία των πεποιθήσεων κάποιου ἄλλου.
Ὁ λαός δέν ἔχει ἀνάγκῃ την ἐλευθερία, ἐπειδή ἡ ἐλευθερία εἶναι μία ἀπό τις μορφές της δικτατορίας. Το δόγμα λοιπόν της τυφλῆς ὑπακοῆς καί της ἀδιάκριτης καθυποταγῇς σε ὁποιαδήποτε ἀνθρώπινη ἐξουσία —εἴτε πολιτική εἴτε ἐκκλησιαστική— εἶναι το δόγμα του δεσποτισμοῦ καί δέν ἔχει θέση ἀνάμεσα σε δημοκράτες καί χριστιανούς. Δέν νομίζω ὅτι χρειάζονται ἰδιότητες Κάλχαντος ἤ Τειρεσία γιά νά ἀποδείξει ἤ νά δείξει κανείς ὅτι καί κατ᾽ αὐτήν τήν περίοδο, παρά τά λαμβανόμενα μέτρα –ἴσως καί ἐξ αιτίας τους– ἡ Ἑλλάς θά κινηθεῖ inter flentium et doloris μεταξύ θλίψεων καί ὀδύνης).
Ὑπό σωστή διακυβέρνηση καί μέ πολίτες σώφρονες, ἡ Ἑλλάς θά ἔπρεπε νά ἦταν σύμβολο εὐπρεποῦς εὐημερίας, γαλήνης καί ἠρεμίας, ὅπως ἡ beata εὐδαίμων) Ἑλβετία. Δυστυχῶς, ὅπως τό ἔχουμε γράψει συχνῶς, ἡ χώρα μας ἐδῶ καί δεκαετίες παραδέρνει σάν τό «Μεθυσμένο Καράβι» τοῦ Ρεμπώ, ἐπειδή ἔχει μπεῖ στό χῶρο τῆς ἐξωπραγματικότητας. Κινεῖται σέ μή πραγματική διάσταση, ἔξω ἀπό τίς δυνατότητές της, τίς συγκυρίες καί τίς εὐκαιρίες. Ὁ λαός μας ἀφιονισμένος ἀπό τίς ὑποσχέσεις τῶν πολιτικῶν καί τήν εἰκονική πραγματικότητα τῆς τηλοψίας καί τῶν ἐντύπων πού τοῦ «πουλᾶνε ὄνειρο», ἄκουγε τά πολιτικά μυθεύματα καί κουνοῦσε αὐτάρεσκα τό κεφάλι του σάν τό πλαστικό σκυλί πού μερικοί τοποθετοῦν σάν «μασκώτ» στό πίσω μέρος τοῦ αὐτοκινήτου τους.
Μέ ἄλλα λόγια, ἐπί ἔτη ὁ Ἕλλην ἐβλάκευε.Ἡ χώρα μας αὐτή τή στιγμή εἶναι ἕνα ἀσθμαῖνον ράκος. Σέ μιά ἐποχή πού οἱ ἀντιθέσεις τῶν κρατῶν ἔχουν ἐξελιχθεῖ σέ μάχη ἐγκεφάλων, ἡ ἐφαρμοζόμενη στή χώρα μας οἰκονομική πολιτική εἶναι ἀνεγκέφαλη καί ξεπερασμένη ὅσο τό τόξο, συγκρινόμενο μέ μιά σύγχρονη βλητική μηχανή. Ἡ διεθνής οἰκονομία –καλῶς ἐξεταζόμενη– εἶναι μιά παρτίδα σκακιοῦ. Ἐμεῖς ἐκπαιδευόμαστε στό… τάβλι! Εἶναι κι αὐτό σύμπτωμα τῆς χρονίας νόσου μας.Συντηροῦμε ὡς λαός τόν μῦθο τῆς δημοκρατίας, πού γιά μερικούς ἔγινε κλεφτοκρατία καί γιά ἄλλους ἀλητοκρατία, καί φοβόμαστε τό μόνο ὑγιές πολίτευμα πού εἶναι ἡ ΑΛΗΘΟΚΡΑΤΙΑ. Ξορκίσαμε τήν ἀλήθεια ἀπό τή ζωή μας. Χορτάσαμε ψέματα. Μοιραῖα τά λάθη ἦταν τό καθημερινό ψωμί μας. Στά χάλια πού φθάσαμε, προσπαθοῦμε νά κρυφτοῦμε πίσω ἀπό τόν ἴσκιο μας. Φοβᾶμαι, ὅμως, ὅτι φθάσαμε στό λυκόφως τῆς ἱστορίας.
Βρισκόμαστε ἐδῶ καί χρόνια στό τέλος τῆς ἱστορίας, ὅπου δέν ὑπάρχει πιά χῶρος γιά ἀφυπνισμένες συνειδήσεις. Ὡς λαός –παρά τή θορυβομανία μας– μοιάζουμε μέ ταριχευμένο δικαστικό κλητήρα. Τό μέλλον –ἄν τό σκεφθεῖ κανείς καλά– εἶναι σάν τό κοστούμι. Κι αὐτό τό κοστούμι τό ἐμπιστευτήκαμε σέ ἀρχάριους κατασκευαστές τσουβαλιῶν. Ἔτσι τό ἐθνικό μας ἔνδυμα μοιάζει μέ σάβανο δυστυχίας. Λυπᾶμαι πού πικρολογῶ, ἀλλά χρόνια ζῶ σ᾽ ἕνα ἀγωνιῶδες σταυρόλεξο. Καί τώρα νοιώθω πώς ἔχουμε μπεῖ σέ μιά διακεκαυμένη ζώνη· καί ὅτι ἡ ἐφαρμοζόμενη πολιτική μοιάζει σάν ν᾽ ἀδειάζει κανείς ἕναν τενεκέ βενζίνη πάνω σέ μιά ἀναμμένη σόμπα. Γι᾽ αὐτό ἡ γλῶσσα μου μοιάζει μέ κραυγή ὀδύνης. Εἶναι ἡ δική μου χρονία ἀσθένεια.Ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία ἄρχισε με μία πράξη ἀνυπακοῆς καί δέν εἶναι ἀπίθανο νά τερματιστεῖ με μία πράξη ὑπακοῆς…Ἄς εἶναι τούτη πρός το Θεό καί πρός την ἠθική μας συνείδηση τουλάχιστον…