Ἡ λέξη «πατρίς» καὶ ὡς ἐπίθετο καὶ ὡς οὐσιαστικὸ ἀπαντᾶ γιὰ πρώτη φορὰ στὸν Ὅμηρο ἀλλὰ δὲν λείπει σὲ καμμιὰ φάση τῆς ἱστορικῆς διαδρομῆς τοῦ πολύπαθου ἑλληνικοῦ λαοῦ. Καὶ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴν Ἑλλάδα δὲν εἶναι μιὰ ἀφηρημένη ἔννοια. Αὐτὴ ἡ περιοχὴ ποὺ ἔγινε κράτος μὲ τοὺς αἱματηροὺς ἀγῶνες τῶν προγόνων μας εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ ἕνα κομμάτι γῆς.
Εἶναι φυσικὸ καὶ ἠθικὸ δικαίωμά μας, εἶναι πατρογονικὴ κληρονομιά μας, ποὺ ἀνακτήσαμε μὲ θυσία καὶ αἵματα. Τὸ πνεῦμα της τρέχει στὶς φλέβες μας. Δὲν εἶναι ἕνα πλαίσιο σὲ λογιστικὸ φύλλο, οὔτε μιὰ ὑποσημείωση σὲ κάποιο βιβλίο. Εἶναι σάρκα ποὺ δὲν κόβεται οὔτε πουλιέται. Κι ὅμως κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια βλέπουμε μιὰ μεταβολή.
Ἡ πατρίδα μας όμως δὲν μοιάζει μὲ ἑλληνικὴ γῆ. Θαρρεῖς πὼς ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἔχουν ἐγκαταλείψει τὴν χώρα τους. Ἡ Ἑλλάδα ὅλο καὶ περισσότερο θυμίζει μὴ… Ἑλλάδα!
Θελω εδλω νὰ πληροφορήσω κάποιους ὄψιμους Ἀριστεροὺς ποὺ χρησιμοποιοῦν ἀπερίσκεπτα τὴ λέξη «γερμανοτσολιάδες» καὶ ποὺ ἐκφράζονται ὑποτιμητικὰ γιὰ τοὺς ὅρους «ἔθνος» καὶ «πατρίδα» ὅτι οἱ λέξεις «ἐθνοπροδότης» καὶ «ἐθνοπροδοσία» δὲν ὑπῆρχαν στὰ παλαιὰ λεξικὰ καὶ ὅτι χρησιμοποιήθηκαν γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸ Ε.Α.Μ. στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς πρὸς ὑποδήλωση συνεργασίας μὲ τὸν κατακτητή.
Πότε επιτέλους ὁ ἑλληνικὸς λαὸς θὰ βρεῖ τὴν ψυχικὴ καὶ πνευματικὴ του συμπάγεια;!
Κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια, λόγω κομματικοῦ φανατισμοῦ καὶ ἀτομικῆς συμφεροντολογίας ὁ λαὸς ἔχει διαπράξει πολλὰ ἠλίθια πράγματα ποὺ εἶναι δύσκολο νὰ τὰ ταξινομήσει κανεὶς σὲ μιὰ σειρὰ κατὰ μέγεθος ἠλιθιότητας. Ἔτσι μετέτρεψε ἕνα μικρὸ ρυάκι σὲ ἄνυδρο φαράγγι. Πιστεύω πὼς ἔχει νιώσει ὅτι ἦλθε ὁ καιρὸς νὰ κλείσει αὐτὸ τὸ θανατηφόρο πολιτικό κενό…
Ἀλλὰ ἄς μὴ σπεύδουμε νὰ βγάλουμε τελικά συμπεράσματα. Ὁ παρὸν χρόνος δὲν εἶναι ὁ πλέον ἀξιόπιστος φακὸς γιὰ νὰ ἐξετάσουμε τὸν πραγματικὸ χαρακτῆρα τῶν ἀνθρώπων. Τὰ φαινόμενα συχνὰ ἀπατοῦν. Γι’ αὐτὸ οἱ σωστὲς κρίσεις ἀπαιτοῦν βαθύτερη παρατήρηση, ὥστε νὰ διασπᾶ τὴν κροῦστα τῶν φαινομένων.
Αμφιβάλλω πολύ λομως ἄν ὁ Πανάγαθος θὰ ξανακαταδεχθεῖ νὰ ρίξει βλέμμα στὸν πλανήτη γῆ καὶ εἰδικὰ στὴν Ἑλλάδα, τὴ χώρα τῆς «φαιδρᾶς πορτοκαλέας» καὶ τῆς φαιδρότερης… πολιτικῆς. Μόνο ποὺ ἡ φαιδρότητα ἔχει πορεὶα τραγική. Ὅλα δείχνουν ὅτι προμηνύεται καταιγίδα.
Καὶ εἶναι θλιβερὸ νὰ βλέπουμε σὰν κωμωδία τὴν πιὸ μεγάλη τραγωδία τῆς νεώτερης ἑλληνικῆς ἱστορίας. Κι ἐννοῶ τὸ γενικὸ μαρασμὸ τοῦ Γένου…κουράσαμε πολὺ τὸ Θεὸ μὲ τὴν ἀκηδία (=ἀφροντισιὰ), μὲ τὴν κάθε λογῆς ἀηδία καὶ ἀμεριμνησία μας καὶ γι’ αὐτὸ σὲ στιγμὴ ὀργῆς ἔπλασε μιὰ κατηγορία ὑπανθρώπων ποὺ ἐμφανίζονται μὲ μορφὴ ὑπερανθρώπων καὶ στρέφονται κατὰ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.
Ὅσοι ἔχουμε ἐμπειρίες παλαιότερων δοκιμασιῶν, χάρη στὸ «ἐκ τῆς ἐμπειρίας ὄμμα», ὅπως λέγει ὁ Ἀριστοτέλης, βλέπουμε τὴν πολιτικὴ μας σὰν μὶα περιπλανώμενη συμφορά.
Ἀκοῦμε στὴ λειτουργία: «Κύριε, ἐπίβλεψον καὶ ἴδε». Μὰ τὶ νὰ δεῖ; Τὰ χαλιὰ καὶ τὰ χάλια μας; Ὅταν σκέπτομαι ὅτι ὁ Θεός εἶναι παντεπόπτης καὶ συνεπῶς τὰ βλέπει ὅλα –ἄρα καὶ τὰ συμβαίνοντα στὴν Ἑλλάδα– εἰλικρινὰ λυπᾶμαι τὸ Θεὸ!
Κι ἐνῶ οἱ δεῖκτες τῶν ἀξιῶν πέφτουν κατακόρυφα χρόνο μὲ τὸ χρόνο, ἀντίθετα στὸν τόπο μας ἀνεβαίνουν ἁλματωδῶς οἱ δεῖκτες τῆς κακότητας, τῆς σαθρότητας καὶ τῆς κακοποιοῦ δράσεως. Ἕνας ἄνεμος «δολοφονικῆς ψυχαγωγίας» σὰν «χαμσίνι» σαρώνει ἀπ’ ἄκρον εἰς ἄκρον τὴν ἕρμη πατρίδα.
Η Ελλάδα είναι ένας τόπος χαμένων ευκαιριών. Ένας τόπος που κυριαρχεί η γελοιότητα. Αν ήξερε ο φουκαράς ο Ρωμιός πόσο γελοίοι έχουμε γίνει… Δεν το ξέρει. Του το κρύβουνε. Η Ελλάδα σήμερα είναι ένα πτώμα που το έχουν καταφάει οι μύθοι της.Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχώς ξεψυχάει!
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας,εκείνοι που έρχονται και διαβιούν εδώ με ξένα κόλλυβα, ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Πολιτικός είναι κάποιος που είναι πάντα έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή σας για την πατρίδα του.Ένας πατριώτης λοιπόν πρέπει να είναι πάντα έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα του εναντίον της κυβέρνησής της.
Γίνεται κουβέντα σήμερα για ανθρώπους που προδίνουν την πατρίδα τους, τους φίλους τους, την αγαπημένη τους. Πρέπει καταρχήν να υπάρχει μια ηθική δέσμευση. Το μόνο που μπορεί να προδώσει ένας άνθρωπος είναι η συνείδησή του.
Ο πολιτισμός μας περνάει σήμερα κρίση. Κρίση φαινομενικά οικονομική, αλλά πρωτίστως κρίση πνευματική, κρίση πολιτισμού. Δεν έχω να προτείνω άλλη θεραπεία από την επιστροφή στην πατριδογνωσία,απηλλαγμένη απο υστερόβουλους σωβινισμούς, τρισάθλιους τυμπανισμούς και θρησκευτικούς παγανισμούς.
Η Ελλάδα! Τι ωραίο σκηνικό, πράγματι! Αλλά πόσο κακή παράσταση. Θεέ μου!
Σε εκείνους που σκέπτονται πως η Ελλάδα σήμερα δεν έχει καμία σημασία ας μου επιτραπεί να πω ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο λάθος. Η σημερινή, όπως και η παλιά Ελλάδα, έχει υψίστη σημασία για οποιονδήποτε ψάχνει να βρει τον εαυτό του.
Είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι μες στον κυκεώνα της σύγχρονης ζωής. Κανείς δεν περιμένει κάτι καλό από την Ελλάδα. Καμμιά ελπίδα δεν χαράζει πουθενά. Η στιγμή αυτή είναι βέβαια μια θαυμάσια στιγμή.
Δεν γεννιόμαστε και δεν ζούμε μόνο για τον εαυτό μας. Η πατρίδα μας και οι φίλοι μας έχουν ένα μερίδιο από εμάς.
Γλίτωσα εγώ από την “πατρίδα”, γλίτωσα από τους παπάδες, γλίτωσα από τα λεφτά, ξεκοσκινίζω… Λευτερώνουμαι, γίνουμαι άνθρωπος…
Κωνσταντίνος Ν.Μουρούτης